Belki 2. belki 3. haftada yaşayacağımız muhtemel senaryo... :)
Çocuğumuz okula büyük bir heyecanla başladı.
Hatta ilk hafta büyük bir hevesle gitti. Çok mutlu... Oryantasyonunu tamamladı...
Belki 2. hafta da gayet mutlu bir şekilde gitmeye devam etti...
Siz anne baba olarak tam da ''Ohh bu işten de alnımızın akıyla çıktık'' diye seviniyorsunuz :)
Çocuğunuz birden bire BEN OKULA GİTMEK İSTEMİYORUM diye ağlamaya başlıyor.
Tabi doğal olarak siz paniğe kapılacaksınız.
Acaba okulda ne oldu?
Çocuğuma bir şey mi yapılıyor?
Öğretmeni bir şey mi dedi?
Güzel güzel gidiyordu, ne oldu da bu çocuk birden gitmem demeye başladı...
DİYE HEMEN KAFANIZDA PEK ÇOK SENARYO DÖNMEYE BAŞLAYABİLİR...
LÜTFEN SAKİN OLUN...
Çocuk sizin tepkilerinize bakar, hangisinden daha çok etkilenecekseniz o tepkiyle size yaklaşabilir.
Korkulacak hiç bir şey olmadı.
Çocuğunuz gerçekleri anladı :)
OKUL HER GÜN VAR
OKULDA KURALLAR VAR
OKULDA EVDEKİ ÖZGÜRLÜK YOK
HEYECAN ARTIK RUTİNE DÖNÜŞTÜ
VEE EN ÖNEMLİSİ ANNE BABADAN AYRILMAK KALICI
Daha çeşitli etkenler de olabilir, ilk gün iyi anlaştığı birlikte oturduğu arkadaşı ertesi gün başka biriyle oturabilir, bu da onu üzebilir. Üst kata çıkmak yasak-yeni dikilen ağaçların arasında oynamak yasak-derste konuşmak yasak-minicik tombik elleri daha önce hiç bu kadar çalışmamış-ve hatta belki de konuşulan dili bilmiyor anlamıyor...
İşte burada sizin tutumunuz çok önemli...
Çocuğunuza uzun uzun ikna konuşmaları yapmayın.
Okula gideceksin, ağlamak istiyor olabilirsin, tabi ki ağlayabilirsin...
AMA AĞLASAN DA OKULA GİDECEKSİN..
Siz kaygılı olmayacaksınız...
Çünkü yüzünüze baktığında sizin bütün kaygınızı mıknatıs gibi çeken bir varlık var karşınızda...
Çocuğunuzu okula zamanında getirip, zamanında almalısınız.
Bu çok önemli, çocuklar rutini sever, rutinde kendini güvende hisseder...
Bir de başkalarına;
Eskiden okula mutlu giderdi, şimdi gitmek istemiyor demeyeceğiz...
Ne olduysa bilmiyorum beni çok üzüyor gibi... şeyler söylemeyeceğiz.
Yapamıyor, edemiyor, bitiremiyor, sınıfa yetişemiyor gibi
çocuğun kendisini yetersiz hissedeceği şeyler söylemeyeceğiz.
Çocuğumuz bizi duyuyorsa çocuğumuzun dedikodusunu yapmayacağız :)
Hatta duyuyorsa tam tersini söyleyip onu yüreklendireceğiz.
EN EN EN ÖNEMLİSİ...
Ağladı diye, bugün çok ağladı bugünlük okula gitmesin bari DEMEYECEĞİZ.
Bunu yaptığınızda yeterince ağlarsa okula gitmeyeceğini düşünebilir
ve ağlamaları her gün daha da şiddetlenebilir.
Okula uyum süresinde iniş çıkışlar, ağlamalar, gözyaşları, mutluluk, istek, kahkaha...
gayet normal...
Önemli ve belirleyici olan tek şey;
Sakin, net ve tutarlı tavrınızdır. Çocuk okula gitmek zorunda olduğunu sizin yüzünüzde okumalıdır.
Bunun başka bir alternatifi olmadığını görmeli.
AYRICA, bu süreç gördüğünüz üzere öğretmenin süreci değildir.
Bu süreç sizin çocuğunuzla olan ilişkinizin bir sürecidir. Çocuğu okula hazır hale getirmek anne babanın görevidir.
Ağlayan çocuk sınıfta sakinleştirilemez, bir çocuk ağladığında anne babasının sınıfta yanında oluyor olması diğer çocuklara kötü bir örnektir.
Diğer çocuklar bende yeterince ağlarsam annem de sınıfa gelir diye düşünebilir. Hepsi bir anda ağlamaya başlayabilir. Hiç bir şey olmazsa bile, onun annesi burada benimki yok diye üzülebilir.
Tabi ki her çocuk aynı değil, bazı çocuk bunu ilk günden anlar, bazısı 2-3 hafta sonra...
Önemli olan çocuğun okulda her gün yeni şeyler öğreneceğini bilmesi
ve bu heyecanla okula gitmesidir.
PEKİ BU NE KADAR SÜRECEK
Bu tamamen size bağlı çocuğunuz sizin ne kadar kararlı olduğunuzu gördüğünde bitecek...
Fakat siz tutarlı, kararlı değilseniz, bazen öyle, bazen başka tepkiler veriyorsanız... Çocuk sizin tepkilerinize bakabilir, hangisinden daha çok etkilenecekseniz o tepkiyle size yaklaşabilir.
Evde çok sert bir yapıdaysanız ve okulda ona daha yumuşak davranıyorsanız bunu bile kullanabilir.
